معنای زندگی

 میگن دیدن درد و غم دیگران بدترین درده!

شاید وقتی اولین بار یک همچین جمله قشنگی رو ببینی، کلی احساسات بشردوستانه دوروبرتو احاطه کنه و هر چی یخ خوردی شروع کنه به آب شدن، ولی کمی که سعی میکنی به ذهنت فشار بیاری تازه می فهمی نه باباجون قضیه به این سادگیها هم نبوده.

از مقدمات که بگذریم، تا وقتی که خودمونو می بینیم و ذره ای از اون غرور لعنتیو تو وجودمون حس می کنیم، هیچ پروایی از نابود کردن و شکستن بقیه نداریم ولی وای به حال روزی که یکی این وسط پیدا بشه و ما رو بشکنه.

دیدن درد دیگران بدترین درده آخه وقتی معنی دردو با پوستمون هم حتی حس نکردیم چی در توان خواهیم داشت غیر از دلسوزیهای ناشیانه و حرفای کلیشه ای!

به امید اون روزی که اونقدر به قدرت برسیم که بتونیم لحظه های شاد زندگی رو سپاس بگیم و از شکستهامون درس بگیریم. درسته که بعضی شکستها و زخمها تا مغز استخون آدم نفوذ میکنن و ماهها و سالها اثرشونو حفظ می کنن ولی خودمون خوب می دونیم بدون وجود اونا زندگی معنا نخواهد داشت.

بیگانه

پشت دیوار دلم خبری نیست                                 

                                 بجز وحشت تنهایی سخت

                                                                خبر سبزی برگ

وهمان بوی بهار

                  که همیشه سر ساعت هفت، می آمد پشت در بالکن خانه ما

در پس فکر پر از خستگی ام

                                خبری نیست

                                              مگر وزش حرفی تند

وصدای ساعت

                 که مدام خبر از آمدن و رفتن عمرم دارد

روزهای بودنش همه با او بیگانه بودند، کسی نه شاخه گلی برایش می آورد و نه برایش می گریستند. وقتی رفت همه آمدند، برایش دسته گل آوردند، سیاه پوشیدند و برای رفتنش گریستند، شاید تنها جرمش نفس کشیدن بود.

رضایت

یه دو ساعتی میشد که من داشتم توی شلوغی اتاقم سماق می مکیدم. باور کنید صداهای گوش خراش سبزی فروش ها و کارگران ساختمانها و گازدادن موتورسیکلت ها حسابی سرمو درد آورده بود. داشتم گیج می زدم. الانه که استفراغه بیاد و زمین پر از اسیدهای بهم ریخته معده من بشه...

چقدر دلم به حال خودم می سوزه، کاش می تونستم سرمو بین دستام بگیرم و نوازشش کنم. دیروز حسابی بی حوصلگی خسته ام کرده بود. رفتم یه فولدر باز کردم و گذاشتم آهنگ یاد خدا رو که خیلی دوستش دارم پشت سرهم بخونه و از نواختن پیانوش لذت ببرم.

گاهی با وبگردی، ولگردی می کنم. گاهی هم با خوردن بستنی و هورت کشیدن آب انگور و راه رفتن طول و عرض راهروهای مغزم، سرمو گرم می کنم. آه زندگی چقدر جیغهای بی صدا دارد که ما از آن بی خبریم و به قول جبران خلیل جبران( زندگی همواره بیشتر ازآنی به ما می بخشد که خود را سزاوارش می دانیم)

رفتم جلوی آینه، خوب هب خودم نگاه کردم، دیدم چقدر از عشق لذت می برم و از نگاههای سرد نمی هراسم. وقتی عشق دارم از حرفهای تنگ و تاریک چه خوب می گذرم و با امید به همه کسانی که تو زندگی منو دوست داشتن  من هم اونا رو دوست داشتم با لبخندی رضایتبخش از همه رگبارهای زندگیم، کش و قوسی به خودم دادم و برای تسخیر دلهای بیشتر و رسیدن به عشق های بالاتر خودمو به دست خوابی راحت و آرام بخش سپردم همچون روزهای سخت که خودمو به دست خدا می سپارم.  

جنگل حیوانات

 چند روزی است که ذهنم بیشتر از هر وقت دیگه ای مشغوله ،نمی تونم باور کنم که هنوز جنگ،خونریزی،از دست دادن عزیز ،کشته شدن ادمهای بی گناه و هزارو یک چیزه دردناک دیگه وچود داره هنوز یک زورگوهست که هر غلطی میخواد میکنه.هیچکس هم جرات نمی کنه جیک بزنه. گردی کره زمین رو می بینم که داره توی سراشیبی به دره ای که جلوش هست نزدیکترو نزدیکتر میشه. دنیا همون جنگلی که بوده هست هیچ فرقی هم نکرده. شیر و روباه همون شیر و روباهن و آهو همون آهو. فقط حیووناش حرف میزنن، راه میرن، برای کشتن هم بجای چنگ و دندون از ابزار مدرن استفاده میکنن.