بیگانه

پشت دیوار دلم خبری نیست                                 

                                 بجز وحشت تنهایی سخت

                                                                خبر سبزی برگ

وهمان بوی بهار

                  که همیشه سر ساعت هفت، می آمد پشت در بالکن خانه ما

در پس فکر پر از خستگی ام

                                خبری نیست

                                              مگر وزش حرفی تند

وصدای ساعت

                 که مدام خبر از آمدن و رفتن عمرم دارد

روزهای بودنش همه با او بیگانه بودند، کسی نه شاخه گلی برایش می آورد و نه برایش می گریستند. وقتی رفت همه آمدند، برایش دسته گل آوردند، سیاه پوشیدند و برای رفتنش گریستند، شاید تنها جرمش نفس کشیدن بود.