سلام

حقیقت اینه که ذهن همیشه مشغولی دارم.گاهی خیلی مشوش میشه و لبریز.خواستم با آوردن نوشته های ذهنم در وبلاگ،سروسامونی بهشون بدم،عاشق تغییراتم. هرچی جلوتر میرم این حالت در من بیشتر میشه. تازگی به این نتیجه رسیدم که باید مثل قبل اهل ریسک شد،چیزهای جدید رو امتحان کرد، خسته شدم ازبس خواستم چیزهای قدیم رو حفظ کنم یا طعمهای قدیمو بچشم.

 از انتقاد خوشم میاد. آدم قانعی هستم، با یک نسیم خنک کلی کیف می کنم. چیزهای زیادی برای شاد بودن و شادی کردن نمیخوام، اصولا آدم شادی هستم. همیشه از ترس اینکه چه جوری،چه حرفی، چه جایی بزنم که به طرف مقابلم بر نخوره حسابی ترس داشتم ولی حالا گور پدر ترس و برخوردن به طرف! همش که نمیشه آدم کلمه سانسور کنه، هرچی دلشون خواست برداشت کنن مهم خودمم که با گفتن اون حرف سبک میشم.