تقدیم به : حاج احمد متوسلیان

نمیدونم چرا حس می کنم یه جایی قبلا دیدمش، می شناسمش، اصلا باهاش غریبه نیستم، بهش اطمینان دارم، وقتی اسمش میاد دلم می گیره و چشام پرآب میشه. روزهای زندگیم بدون اون هر وقت که بوده روح نداشته. اون قادره کاری بکنه با نگاههای خیرش به من که من بر بخشی درخشانتر و روشنتر از وجود خودم دست بگذارم. عظمت سادگیش، بزرگی روحش، سراسر فضا را برام پر میکنه.